چگونه اتیکت داشته باشیم؟

در مقاله پیشین گفیتیم که اتیکت مجموعه آداب و رسومی است که ما در ارتباطاتمان با دیگران رعایت میکنیم و

همان آداب معاشرت است و چون همه ی ما نیازمند ارتباطات موثر و قدرتمند هستیم باید بتوانیم تصویر مثبتی از خودمان در ذهن دیگران ایجاد کنیم

و فردی اثرگذار باشم .

همانطور که میدانید اصول اتیکت بسیارن و در هر حوزه ای آداب زیادی هست . 

در مقاله ی قبل اصول اتیکت را بیان کردیم و هفت مورد از اصول اتیکت را نام بردیم ،

در این مقاله باز میکنیم که این اصول را چگونه میتوانیم در زندگیمان جاری کنیم.

اول : توجه به دیگران و به رسمیت شناختن آنها

دوم: ارائه رفتار درست در همه جا

سوم: پرهیز از انتقاد و سرزنش

چهارم :کماکان مودب بودن

پنجم : قدردانی کردن بی قید و شرط

قبلا در مورد هر کدام از موارد فوق صحبت کردیم و توضیح دادیم . ممکن است این سوال برایمان پیش بیاید

که بله درست است یادگرفتیم که اینها چه هستند اما نمیدانیم چطور آنها را در زندگی روزمره و تعاملاتمان بکارببریم ؟؟!!

این مقاله برای همین است که چطور میتوانیم اصول اتیکت را در زندگیمان جاری کنیم ؟

خوشبختانه داشتن اتیکت یک مهارت اکتسابی است و با آگاهی از آنها و تکرار و تمرین و توجه مستمر میتوان به سادگی آنها را در زندگی جاری ساخت.

 اول :توجه به دیگران و به رسمیت شناختن آنها

منظور از توجه به دیگران در اتیکت این است که در ارتباطاتمان مواظب باشیم که کسی را نادیده نگیریم و حضور آنها را به رسمیت بشناسیم

اهمیت این موضوع از آن جهت است که ما اگر خواهان ارتباط هستیم باید برای آن ارتباط زمان و حضور لازم را خرج کنیم ،چطور؟

هنگام ارتباط و گفتگو حتما در اینجا و اکنون حضور داشته باشیم:

در همین لحظه و همین مکان باشید، در گذشته ها سیر نکنید ،به فکر جواب دادن به مخاطب نباشید و به شام شب و نهار فردا هم فکر نکنید.

گوش دادن موثر:

گوش دادن موثر یعنی تمام  توجه را به حرفهای مخاطب معطوف کنیم و برای شفافیت سوال بپرسیم ،وسط حرفهایش نپریم ،

حرفهایش را قطع نکنیم و هر چیزی به ذهنمام خطور کرد نپرسیم.

ارتباط چشمی برقرار کنیم :

ارتباط چشمی تمرکز شما را بیشتر میکند و باعث میشود در لحظه حال باشید، و فرد هم درک میکند که دارید به او توجه میکنید.

اگر جایی لازم است احساس او را تایید کنیم و با او همراه باشیم:

یادمان باشد بی توجهی به دیگران خارج از اتیکت است ،شاید این تجربه را داشته اید که هنگام صحبت با فردی حس کنید که

به شما و حرفهایتان بی توجهی  میکند .در آن لحظه چه احساسی داشته اید ؟ پس آن لحظه را به خاطر داشته باشید و به خودتان متعهد شوید

که دیگران در ارتباط با من نباید چنین حسی را تجربه کنند .

داشتن لبخند:

یادمان باشد که همواره لبخند بزنیم ،چرا که کسی که لبخند میزند جامه ی انسانیت بر تن میکند. لبخند همراه با ارتباط چشمی به

موثر بودن ارتباط عمق میبخشد.میتوانیم با ایجاد این عادت در خودمان ارتباطات بهتری را تجربه کنیم.

دوم: ذخیره کردن رفتارهای درست برای موقعیت خاص:

این یک رفتار خارج از اتیکت است که بخواهیم در جاهای خاص فقط ادب را رعایت کنیم .اتیکت باید جزیی از رفتار ما باشد

و ما بطور اتوماتیک و فارغ از موقعیت مکانی و جایگاه افراد آن را رعایت کنیم .

ما باید به انسانها بخاطر انسان بودنشان احترام بگذاریم نه بخاطر نشان خانوادگی یا جایگاه و مقامشان !!

برای پرهیز از این عادت قبل از ورود به هر مکان یا هر جایی بهتر است به این فکر کنیم که من میخواهم در آن فضا چه کسی باشم ؟

میخواهم چه شخصیتی داشته باشم و چه اثری بگذارم ؟میتوانیم آنها را لیست کنیم یا در ذهنمان  مرور کنیم اینگونه همیشه یک اتیکت خاص

خواهیم داشت و احساس بد ناشی از رفتار غلط را کمتر تجربه میکنیم.

سوم :انتقاد و سرزنش کردن :

همانگونه که میدانید بخاطر گاردی که ما انسانها نسبت به انتقاد داریم و بخاطر اینکه آموزش ندیده ایم .با انتقاد کردن به راحتی کنار نمی آییم.

اما انتقاد اگر بصورت درست و اصولی بیان شود چنان سم مهلکی در ارتباطات نیست.

یک فرد با اتیکت می داند که انتقاد نباید در جمع و با لحن بد باشد ،طبق استاندارد اتیکت اگر لازم است از فردی انتقاد کنیم بهتر است

 در تنهایی و با کسب اجازه از فرد باشد و قبل از بیان انتقاد باید از فرد حسن جویی کنیم ،یعنی به محاسنش اشاره کنیم و حتما ذکر کنیم

که این مورد نظر شخصی من است و انتقاد حتما به رفتار فرد باشد نه به شخصیت او !

انتقاد می تواند بصورت پیشنهاد باشد ، البته لحن ما در انتقاد بسیار مهم است ؛که مهربانانه و ملایم باشد

( اطلاعات بیشتر در کتاب تیغ نوشته محمد پیام بهرام پور)

مثلا : دوستم  با من در جمع  مودبانه رفتار نمیکند !در خلوت به او میگویم عزیزم حوصله داری یه چیزی بهت بگم ؟ (اجازه) و بعد به او میگویم :

من تو رو خیلی دوست دارم و به خوش قلبی  تو ایمان دارم (حسن جویی) اما بنظرم (نظر شخصی من)رفتار تو در جمع با من مودبانه نیست(انتقاد به رفتار نه شخصیت او)

می توانی از این به بعد مودبانه تر باشی(پیشنهاد) به نظرم  گفتن این نکته رابطمان را قشنگتر می کنه ممنونم!

با این تکنیک زهر انتقاد کم می شود و احتمال دلخوری کمتر ! البته اگر انتقاد واجبی نداریم  و به رشد فرد کمکی نمیکند،خارج از اتیکت است که انتقاد کنیم.

چهارم: مودب بودن در اتیکت

مودب بودن رعایت همان نکات آداب معاشرت یا اتیکت است . از هر رفتار ناپسند بپرهیز و رفتارهای نیکو را جایگزینش کن . لقمان را گفتند ادب از که آموختی؟

گفت : از بی ادبان !هر چه از ایشان در نظرم ناپسند آمد پرهیز کردم . به همین راحتی! اگر رفتاری در شخصی برایت نازیبا و ناخوشایند است به خودت آموزش بده

که آگاه باشی و آن کار را انجام ندهی .

مثلا شوخی کردن یکی از رفتارهایی است که اگر درست انجام نشود ما را از چارچوب اتیکت خارج خواهد ساخت ،یادمان باشد اگر جایی بین شوخی کردن و

شوخی نکردن گیر کردیم ،بدانیم که اولویت با شوخی نکردن و رسمی بودن است . شوخی بیجا کاملا خارج از اتیکت است.

همیشه به حریم شخصی دیگران احترام بگذاریم و در امور دیگران سرک نکشیم قبل از هر سوال یا سرک در امور دیگران از خودمان بپرسیم

دانستن این سوال چه تاثیری بر زندگی من خواهد داشت ؟ و بدانیم مسائل  دیگران به ما مربوط نیستن.

پنجم : قدردانی کردن در اتیکت

قدردانی و تشکر یک آداب زیبا در اتیکت است و به شخصیت ما وجهه  خوبی می دهد . ما باید قدردانی را به یک مدل ذهنی و

رفتاری جاری برای خودمان  تبدیل کنیم و بدون توقع بابت هر لطفی که دیگران در حق ما می کنند، چه لطف زیاد و چه لطف کم ،

قدردانی کنیم !یک فرد با اتیکت عادت به قدردانی دارد.

اگر فکر می کنید کسی که در حقت لطفی انجام داده وظیفه اش بوده و کار خاصی نکرده باید بدانید که قدردانی کردن هم وظیفه ی ماست

در همه جا و درمقابل هر آدمی که به ما لطف داشته است.

یک فرد با اتیکت  هرجا رفتار درستی ببیند یا خدمات خوبی بگیرد و حتی اگر فرصتی در اختیارش گذاشته شود که

اطلاعات خوبی بگیرد حتما قدردانی می کند.

همین الان فکر کن که بابت چه چیزی باید از شخص خاصی تشکر کنید اسم و لطف فرد رو یادداشت کن و

برایش یک پیغام قدردانی بفرست و نشان بدهید که چقدر با اتیکت هستید.